Formenlehre Konjugationen Latein

Lateinische Konjugationen: Unregelmäßige Verben; esse / posse

Konjugationen: Unregelmäßige Verben; esse / posse       Referenzen: RHH § 96-97; Kühner-Holzweissig I, 801-808

 

esse (sein) / sum, fui, futūrus sum

 

Präsens

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person sum sumus sim sīmus
2. Person es estis sīs sītis
3. Person est sunt sit sint

 

Imperfekt

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person eram erāmus essem essēmus
2. Person erās erātis essēs essētis
3. Person erat erant esset essent

 

Futur I

Indikativ
Singular Plural
1. Person erō erimus
2. Person eris eritis
3. Person erit erunt

 

 

 

 

Perfektstamm

 

Perfekt

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person fu-ī fu-imus fu-erim fu-erimus
2. Person fu-istī fu-istis fu-eris fu-eritis
3. Person fu-it fu-ērunt fu-erit fu-erint

 

Plusquamperfekt

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person fu-eram fu-erāmus fu-issem fu-issēmus
2. Person fu-erās fu-erātis fu-issēs fu-issētis
3. Person fu-erat fu-erant fu-isset fu-issent

 

Futur II bzw. Futur Perfekt („Perfektfutur“)

Indikativ
Singular Plural
1. Person fu-erō fu-erimus
2. Person fu-eris fu-eritis
3. Person fu-erit fu-erint

 

*Nur bei bestimmter Konstruktion, und zwar bei indirektem Fragesatz sowie non dubitāre, quin kommt die Umschreibung mit PFA („coniūgātiō periphrastica āctīva“)

 

Z.B: Non dubito, quin fortis futūrus sit. / Ich zweifle nicht daran, dass er tapfer sein würde.

 

Infinitiv

Infinitiv Präsens Infinitiv Perfekt Infinitiv Futur
Indikativ esse fuisse futūrum esse

*Für Infinitiv Futur Aktiv gibt es Sonderform fore

 

Imperativ

Imperativ Präsens Imperativ Futur
2P. Sg. es ! estō !
2P. Pl. (außer Gebrauch) estōte !

*Häufiger wird Imperativ Futur gebraucht, daneben aber wird es auch benutzt.

 

Partizip von esse ist in klassischer Zeit außer Gebrauch.

 

posse (können) / possum, potui

 

Präsens

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person possum possumus possim possīmus
2. Person potes potestis possīs possītis
3. Person potest possunt possit possint

 

Imperfekt

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person poteram poterāmus possem possēmus
2. Person poterās poterātis possēs possētis
3. Person poterat poterant posset possent

 

Futur I

Indikativ
Singular Plural
1. Person poterō poterimus
2. Person poteris poteritis
3. Person poterit poterunt

 

Perfektstamm

 

Perfekt

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person potu-ī potu-imus potu-erim potu-erimus
2. Person potu-istī potu-istis potu-eris potu-eritis
3. Person potu-it potu-ērunt potu-erit potu-erint

 

Plusquamperfekt

Indikativ Konjunktiv
Singular Plural Singular Plural
1. Person potu-eram potu-erāmus potu-issem potu-issēmus
2. Person potu-erās potu-erātis potu-issēs potu-issētis
3. Person potu-erat potu-erant potu-isset potu-issent

 

Futur II bzw. Futur Perfekt („Perfektfutur“)

Indikativ
Singular Plural
1. Person potu-erō potu-erimus
2. Person potu-eris potu-eritis
3. Person potu-erit potu-erint

 

Infinitiv

Infinitiv Präsens Infinitiv Perfekt
Aktiv posse potuisse

*Infinitiv Futur ist außer Gebrauch.

 

Imperativ ist außer Gebrauch.

 

Partizip

Präsens
Aktiv potēns

 

広告

-Formenlehre, Konjugationen, Latein

Copyright© Graecolatinus Griechische und Lateinische Grammatik , 2023 All Rights Reserved Powered by AFFINGER5.